یکی از مهم ترین ویژگی ها که آسانسورهای صنعتی را متمایز می کند شرایط محیطی و آب و هوایی است که  قرار است در آن شرایط آسانسور نصب و راه اندازی گردیده و سالیان متمادی به فعالیت ادامه دهد.

شرایط محیطی خاص همواره طراحی سیستم های خاص را به دنبال دارد و آسانسورهای صنعتی برای کار در شرایط سخت متناسب با شرایط محیطی، کاربرد، میزان ظرفیت طراحی شده و می بایست در هر شرایط محیطی کاملاً محافظت شده باشند.

رعایت استانداردهای مربوطه:

این آسانسورها برای جابجایی بار و مسافران در صنایع نظامی، نیروگاهها، معادن، کارخانه های سیمان، کاغذ، روغن و کارخانه های پتروشیمی و پالایشگاهها ساخته می شوند.

لذا رعایت استانداردهای مربوطه الزامی است. دستورالعمل های انجمن های مهندسین مکانیک امریکا ASME A 17.1 و استاندارد EN81-80 اروپا برای طراحی این آسانسورها استفاده می شوند.

همینطور استانداردهای کیفیت و ایمنی سخت گیرانه بین المللی مطابق با کد ANSI می باشد.

2-آسانسورهای ضد احتراق (Explosion Proof Elevators)

آسانسورهایی هستند که در بخش های خاص صنعت استفاده می شوند که در محیط هایی که بواسطه نوع فعالیت صنعتی که انجام می شود ذرات و گازهایی در محیط پراکنده می شوند که عملکرد یک آسانسور نرمال معمولی می تواند موجب بروز آتش سوزی و خسارات جبران ناپذیری گردد.

لذا همانطور که گفته شد بر اساس طبقه بندی منطقه خطر می بایست آسانسوری متناسب با آن درجه از ریسک طراحی و اجرا گردد.

بر اساس استاندارد ATEX وIEC سه معیار اصلی برای دسته بندی منطقه خطر تعریف گردیده است.

طبقه بندی منطقه خطرناک (HAZARDOUS  AREA CLASSIFICATION)

A – بر اساس نوع خطر (type of hazard)

نوع خطر را در سه گروه دسته بندی کرده اند:

گروه I ، گروه II ، گروه III

گروه II در ارتباط با آسانسورها بیشترین درخواست را دارد که مربوط به محیط های خطرناک دارای گازهای قابل اشتعال می باشد باین مفهوم که حداقل انرژی که موجب اشتعال گازهای مختلف می شود چقدر است . در بین گازهای دسته بندی شده ، گاز هیدروژن در زمره خطرناک ترین گازهاست زیرا با حداقل انرژی ناخواسته مشتعل میگردد.

لذا آسانسوری که برای محیط های آلوده به هیدروژن طراحی میگردد در زمره گران ترین آسانسورهای صنعتی می باشد.

B – بر اساس درجه حرارت(T)   (auto-ignition temperature)

این دسته بندی بر این اساس تعریف گردیده است که گازهای متراکم در یک محیط صرفاً به جهت افزایش دمای محیط دچار خود اشتعالی می شوند.

برخی گازها در درجه حرارت های کمتر، و برخی دیگر در درجه حرارت های بالاتر بدون هیچ تحریک خارجی دچار حریق می شوند.

T1 در دمای 85՞C

.

.

.

.

T6 در دمای 450՞ C

لذا گازهایی که در دسته T1 قرار می گیرند محیط خطرناک تر و با ریسک بالاتری می باشند.

C – بر اساس احتمال وجود خطر   flammable concentrations (zones)

احتمال وجود خطر در غلظت کافی برای ایجاد اشتعال در هر مکان متفاوت می باشد برای اکثر تاسیسات این خطر بستگی به مدت زمان وجود خطر (گازها و ذرات گرد و غبار) دارد.

به منظور طبقه بندی این خطر، هر تاسیسات بسته به مدت زمانی که مواد خطرناک وجود دارد، به عنوان مناطق در معرض خطر تقسیم شده اند از این مناطق به عنوان ZONE یاد می شود. 

Zone0 به احتمال زیاد آتمسفر خطرناک برای مدت طولانی بیش از هزار ساعت در سال وجود دارد.

Zone1 آتمسفر خطرناک ممکن است وجود داشته باشد که بین 10 تا هزار ساعت درسال  

Zone2  آتمسفر خطرناک در عملکرد عادی وجود ندارد و یا برای کمتر از ده ساعت در سال بوجود می آید.