آسانسور فضایی

گاهی اوقات یک فکر بکر علمی هنگام خوردن یک قهوه به سر آدم میزند. حال اگر این اتفاق در آزمایشگاه ملی لس آلاموس نیومکزیکو جایی که برای شنیدن این افکار استراق سمع می شود بیفتد، داستان مهیج می شود و سرانجام صورت واقعیت به خود می گیرد.

اینک دانشمندان لس آلاموس به فکر ساخت یک آسانسور دائم بین کره زمین با فضای بیرونی خود هستند! ایده ای که به وسعت بزرگی اش مغزهای بسیار نابغه را با خود یدک می کشد. در حال حاضر تنها راه رفتن به درون فضای لایتناهی، آتش کردن موشکها و سفینه هاست، اما این به معنای رفتن به فضا با کوله باری از بمب است! خطرناک بودنش به کنار، این که گران است و برای بار دوم قادر به استفاده از چیزی که سوخت شده و به هوا رفته است نیستیم نیز، مشکلی بدتر است.

در سال 1941 بزرگترین فیزیکدانان جهان در لس آلاموس به طور مخفی گرد هم طی پروژه ای به نام مانهاتان بمب اتمی را ساخت ند. آنها اتم را درون بمب شكافتند اتم را آغاز کردند. از آن زمان به اساس پروژه لس آلاموس مرکز مغزهای جهان شد صنایع نظامی و فضایی آمریکا پروژه های پیدا و پنهان آن قوت گرفت. حالا ایده ای نه تنها بزرگ، بلکه ژرف در آنجا رشد کرده چیزی برای مخفی کردن نیست، نه کسی سرمایه گذاری درست و حسابی می کند و نه کسی به آن می اندیشد. 60 سال، حداقل زمانی است که برای نهایی شدن پروژه آسانسور فضایی در نظر گرفته شده است.

انسان به فكر صعود است و صعود كلمه ای است امیدوار کننده که مانند نور در تاریکی می درخشد.

ران مورگان، فیزیکدان برجسته می گوید: ما این آسانسور را روی زمین درست کرده ایم و حالا می خواهیم آن را از زمین تا فضا بکشیم و حتما این کار را می کنیم … و بعد می افزاید ۱۲ تا ۱۵ سال دیگر اولین آسانسور را خواهیم ساخت.

و مروین کلوم که روی فرصتهای تجاری می اندیشد، معتقد است: با جذب سرمایه گذاران می توان مسافرت های فضایی ۷ را تبلیغ کرد و از قبل آن به سوددهی رساند. در ضمن قیمت بلیط مسافرتهای فضایی که اینک حدود 20 میلیون دلار است نیز به شدت کاهش می یابد.

ستونهای آسانسور فضایی کجا بنا می شود؟

دانشمندان لس الالموس بهترین جا را داخل اقیانوس ، نزدیک خط استوا می دانند. تسمه نواری که برای آن در نظر گرفته شده، ضخیم تر از یک متر نیست و البته طول آن صد هزار کیلومتر معادل یک چهارم مسیر زمین تا ماه خواهد بود. اما در همگام سازی با چرخش زمین این ماهواره ها هستند که به فواصل معین، چسبیده و محکم بودن این تسمه ها بر روی مدار معین را برای حرکت تضمین می کنند.

توپ روی یک رشته نخ دستگاه نخ تابی در حال سرخوردن با جاذبه زمین بازی می کند و بالا و پایین میرود.

پروفسور لوبشر با زدن این تمثیل بسیار محکم و با حرارت مجدد تاکید می کند که این پروژه محقق خواهد شد. فضاپیمای مخصوص نیز روی این کابل سواری می خورد و به وسیله نیروی الکتریسیته ناشی از سوخت لیزر قرمز در فضا می درخشد و به بالا می رود و مسافرانش را جابجا می کند، در طرح تکمیلی تر، فضا پیما می تواند در انتهای مسیر متوقف شود و از آنجا به عنوان یک مبدا تازه به طرف مریخ و ونوس پرتاب شود؛ یعنی دقیقا مانند یک ایستگاه پرتاب زمینی، از قله آسانسور فضایی به عنوان پایگاه پرتاب استفاده می شود.

نظریه استفاده از کربنهای نانوتیوب در آسانسور فضایی

تقریبا تا ۱۰ سال پیش فکر ساخت آسانسور به فضا وجود نداشت و هرچه هم ساخته می شد از ورقه های استیل و فلزاتی بود و هست که دیده می شود. اما دانشمندان اینک با دست يافتن به ماده جادویی به نام آن پلاتینیوم به ساخت آسانسور فضایی به دیده حقیقت می نگرند، در سال 1991 دانشمندان کربن نانو تیوب را کشف کردند. این مواد 100 برابر محکمتر از استیل و50 هزار برابر ریزتر از یک موی انسان است. در یک ظرف مخصوص کشت می توان میلیونها میلیون کربن نانوتیوب را رشد و پرورش داد. کشف این کربن جدید امیدهای زیادی در دل دانشمندان جاری کرد، تا به استخراج مولکولهای قویتر از الماس و استیل دست بزنند.

مورگان در این باره می گوید: فکر کردن درباره یک توپ فوتبال بد نیست، توپی که در آن 6 اتم کربن طوری خود را می چینند که خیلی قوی و محکم می نماید، با تکیه بر این تمثیل اضافه کردن کربنها کنار گذاشتن ابتدا و انتها برای رشته کربنها در یک خط کشیده، همان چیزی است که از آن به عنوان تسمه نواری آسانسور فضایی نام برده می شود که مبتنی بر کربنهای نانوتیوب است. برای ساختن یک کابل به عنوان ایده اصلی در تسمه نواری بهترین شیوه، ساختن بر اساس کربنهای نانوتیوب است.

اما دانشمند بعدی که در اینجا ظاهر می شود، کسی نیست جز پونتیان ژوی چینی که متخصص فرم بندی کربنهای نانوتیوب را به طول یک دوم سانتیمتر ساخته و در حال چاره جویی برای مطول کردن آنها با همان کیفیت عالی است. یک کابل نوری (فایبر اپتیک) نیز که دور هم پیچیده و درهم تنیده شده از میلیونها نانوتیوب ساخته شده است.

دانشمندان هنوز روی خواص معین و ذات این مواد تحقیق می کنند. این یک موضوع کاملا بهداشتی از نظر سلامت انسانی و محیطی است، کربنهای نانوتیوب بسیار مقاوم و نسوز هستند، اما اگر جایی از کابل خراش برداشته و کابل از بالا بر سر مردم روی کره زمین بیفتد چه می شود؟ در اینجا اکثر دور میز نشستگان زمین ترجیح می دهند به جای حرف زدن کمی از قهوه بخورند.

سیستم داخلی آسانسور فضایی

ساخت آسانسورهای زمینی در بلندترین ساختمانهای جهان تجربه شده است و برج تلویزیون تورنتو در کجا نمونه ای از آنها به شمار می رود. قرار گرفتن داخل آسانسور و رسیدن به طبقه آخر در آسانسور فضای ی دلمشغولی بعدی دانشمندان لس الالموس است چون حداقل یک هفته طول می کشد تا مسافران آسانسور فضای داخل تسمه ای از تشعشعات سنگین به آخرین طبقه بروند. آنها مجبورند روزها داخل این محوطه به سرببرند، بنابراین ساخت سپر انسانی در برابر مواد رادیواکتیو برای مسافران ضروری است.

هزینه های فراوان آسانسور فضایی

هم اکنون هزينه رفتن به فضا مانع اصلی برای اکتشافات فضایی است. به گفته مروین کلوم آسانسور فضای سد میان انسان و طالع فضایی اش را می شکند. در حال حاضر سفر با فضاپیما که تنها برای نظامیان و حکومتی ها میسراست بسیار هزینه می برد. بر این اساس مسافرت هر کیلوگرم وزن چه انسان و چه اجسام 20 هزار دلار هزینه در بردارد و البته ارزانترین آن راه به مدار زمین، بر اساس هر کیلوگرم وزن 5 هزار دلار هزینه می تراشد. اما اگر اسانسور راه بیفتد و مدام در حال کار باشد می تواند هزینه هر کیلوگرم را تا 100 دلار کاهش داد. کاوش و استخراج مواد گرانبها از فضا می تواند انگیزه خوبی برای سرمایه گذاران ایجاد کند که طبق گفته مروین هرچند این یک عمل رویایی است، اما غير ممکن نخواهد بود مورگان که در این لحظه هیجانی شده است می گوید: می توان یا ساخت آسانسور چند تکه، مسافران را از زمین به مریخ و بالعکس جابجا کرد و این کار شدنی است و به گفته وی با فضاپیما می توان فاصله و شکاف آسانسورهای ساخته شده در مریخ و زمین را پر کرد و مسافران را جابه جا نمود.

منبع: روزنامه جام جم

ما در سیگما می توانیم انواع آسانسور هیدرولیک، آسانسور خانگی، آسانسور صنعتی و آسانسور تجاری را به مشتریان عزیز عرضه کنیم.